(Wils)kracht

(Wils)kracht om op je handen te durven zitten.

De afgelopen periode daagde ik mijzelf uit om niet te handelen vanuit mijn oude patronen: op basis van angst en/of wilskracht. Lagen van angst diende zich aan, toen ik het besluit nam mijn baan te gaan verlaten, zonder ‘plan’.

Ik nam dit besluit omdat mijn lichaam al langere tijd aangaf dat ik niet meer kan functioneren binnen de regels van een steeds strakker getrokken systeem. Ik voelde mij een uitpuilend worstje in een te strak netje. Het nemen van ontslag deed ik niet vanuit wilskracht, ik besloot te vertrouwen dat het juiste moment voor mij zich ‘vanzelf’ aandiende.

Het afgelopen jaar leerde ik dat ik eerst datgene mag loslaten wat zich aandient om losgelaten te worden, om uiteindelijk nieuwe deuren te zien openen. Echter, die deuren openen niet zomaar en ook die deuren wilde ik niet met stevige hamers (aka wilskracht) open slaan. Omdat ik weet dat ik dan deuren open sla, die mij allerlei ervaringen geven, die ik niet meer wil ervaren. Daar kies ik niet voor. Opnieuw vroeg ik mezelf om te ‘wachten’ en mijn oude patronen van wilskracht te gaan inzetten in ‘(wils)kracht om op mijn handen te durven blijven zitten’. Ik ervaar dan een periode van stuiptrekkingen waarbij alle oude patronen die getransformeerd mogen worden, zich aandienen. Wanneer ik niet mee ga in de verleiding van die oude patronen, ontstaat er uiteindelijk rust.

Ik voelde het belang van ‘wachten’ omdat we vaak vanuit diverse patronen geneigd zijn te gaan creëren van iets wat niet in lijn ligt met jouw hogere zelf. Of iets wat (nog) niet belichaamd en/of doorleefd is. Ik zie het veel om me heen gebeuren en ik was daar zelf ook. Maar nu doorzie ik en zeg ik nee, waarmee ik ja zeg tegen mij en dat wat werkelijk klopt voor mij.

Wanneer je op je handen durft te blijven zitten, ontdek je of er nog diepere lagen doorvoeld mogen worden, voordat de nieuwe deuren ‘ineens’ op een kiertje staan en je hier moeiteloos doorheen kunt bewegen. Wanneer zich nog diepere lagen aandienen, is het de kunst jezelf hier doorheen te leiden; hoe uitdagend het soms ook is. Er is geen tijd aan gebonden en soms voelt het uitzichtloos. Dan is er het weten, dat het doorvoelen leidt naar de moeiteloze, kloppende open deuren ofwel ‘uitnodigingen van het leven’.

Het doorvoelen van dieper liggende angsten en het doorzien van (oude) patronen, maakt mij uiteindelijk lichter, vrijer en dichter bij mij. En het brengt mij dichterbij mijn grote verlangen: het leven van mijn hoogst mogelijke potentie.

Ik zeg ja tegen moeiteloosheid, wat niet betekend dat ik lui ben. Ik zeg ja tegen de flow, dat alles kan stromen zonder hard te hoeven werken. Omdat je in lijn bent met jezelf, met je hogere zelf. Ja, op al het prachtige dat van binnenuit mag ontstaan, geboren wil en mag worden. Ja tegen genieten én ja tegen het proceswerk, wat soms zeer uitdagend ofwel kut is.

Het moment dat ik in mijn lichaam het vertrouwen in het leven weer ging voelen, was tevens het moment dat een co-creatie mocht ontstaan. Vanuit de flow. Zonder strijd, zonder wilskracht. Mét genieten én een volledige ja.

Door de donkerte in proces durven gaan en triggers te verwelkomen, ontstaat er weer licht en ruimte in jezelf en dit zie je weerspiegeld in de wereld om je heen.